Dwór w Zakrzewie

Niemiecka nazwa wsi to początkowo Wihelmsdorf, a później Werder.

Pierwotnie wieś należała do krzyżackiego prokuratorstwa mirachowskiego. Na początku XV wieku w Zakrzewie (wówczas Sackrsow) wymieniani są Swynster, Michlerzyc i Stefan, protoplaści rodu Zakrzewskich noszących przydomki Brzeczka, Drewa, Kos, Malotka, Wulf i Żelazko. W 1624 roku w dokumentach wymieniony jest nobilis (szlachcic) Lukas Wulffa-Zakrzewski, później Laurenc Drziwa-Zakrzewski. Z czasem majątek uległ podziałowi. W 1648 roku dalej wymienia się Zakrzewskiego i Siemirowskiego. Od 1662 roku rozdrobienie majątków szybko postępowało. W 1717 roku Zakrzewo należało do siedmiu rodzin.

Dnia 27 września 1772 roku dziedzic Michał Żelewski złożył na zamku w Malborku przysięgę homagialną, czyli hołd poddańczy nowemu panu tych ziem królowi Prus Fryderykowi Wielkiemu. Odmowa groziła konfiskatą majątku.

W dokumencie z 1789 roku wieś wymieniona jest jako folwark z 14 dymami należący do Wejhera i Drywy.

Na początku XIX wieku wieś należała do rodziny von Zelewskich, w tym do Antoniego con Zelewskiego zamieszkałego w Milwinie, Aleksandra Drywy i szambelana Mikołaja von Wejhera na Okalicach. Od 1840 roku właścicielem był Otto Timreck. W 1861 roku wieś była własnością jego synów Wilhelma i Ottona. W 1870 roku nowym właścicielem Zakrzewa został Otto Reitzke.

W 1879 roku wieś została podzielona na Werder (Zakrzewo) i Wilhelmdorf (Zakrzewo Lińskie).

Pod koniec XIX wieku wieś była własnością powiatowej spółki oszczędnościowej z Lęborka.

W 1904 roku majątki zostały rozparcelowane.

Brakuje informacji o dworze.

• Józef Belgrau, Strzepcz dzieje wsi i parafii, Pelplin 2013
• Franz Schultz, Dzieje powiatu wejherowskiego i puckiego, Gdańsk – Puck – Wejherowo 2011

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska